Na doświadczenia i przygotowanie muzyczne wszystkich muzyków grupy składały się studia muzyki klasycznej, współczesnej, jazzu, bluesa oraz fascynacja muzyką folk wielu regionów świata.
Gdy wiele innych tzw. super grup z tamtej epoki, takich jak Emerson Lake and Palmer czy Yes, zaplątało się w komponwanie utworów przerośniętych w forme i nasyconych pustą, egoistyczną i erudycyjną techniką grania, CAN w tym samym czasie wybrał drogę kolektywnego muzykowania i komponowania. Pozwoliło to na pierwsze pionierskie odkrycia w zakresie przestrzennych brzmień i melodii.
Te, wplecione w transowo-polirytmiczne uderzenia synkopowanej perkusji, do dziś stanowią dla słuchaczy wspaniały kalejdoskop wielowymiarowej muzycznej imaginacji, a także otwartą propozycję dla muzyków poszukujacych nowych kolaży brzmienia i rytmu.
Niedoceniany podczas swego pierwszego okresu działalnosci, w którym wydał 8 LP, CAN zawiesił swoją działalność w 1979. Ironią losu jest fakt, że już na początku lat 80. liczni brytyjscy wykonawcy post punk /by przytoczyć tylko kilku jak Magazine, Public Image, Peter Shelley (ex Buzzcocks), Jah Wobble/ czy w latach 90. holenderski, legendarny The Ex i ameykanski Tortoise, byli zauroczeni brzmieniem grupy CAN, a jej muzyka stanowiła wielką inspirację w ich twórczości.
Stavros Saroulakis